Ter bruiloft

„Vuile---- vuile klaplooper!” Stotterend op de

trap, voor de buren.

Tak drong Marie nu mee te gaan. Zij hield zich kwiek, bedrukt door hun verschillen. Het kind. terwijl zij bij de deur stonden, werd plotseling lijkwit. Drong zich krimpend. Braakte al haar te zware ongewende voedsel op de kamervloer, eer zij in de bedstee tandenklapperend terugkroop.

,,’t Is mijn opinie dat je niet mag staken”, zei Tak buiten. „As je dan niet meer werken wil zoo, bedank dan”.

„Bedank dan? Ik wil winnen en doorwerken”.

„Jij hoeft niet door te werken. As we getrouwd zijn, be-je je geld waard thuis. Al geeft het gemeen-te-bedrijf nou geen kapitalisten-inkomen, en al streef je natuurlijk naar verbetering, het is toch een loon waar je in je stand mee rondkomen kan op het oogenblik. De vrouw hoeft er niet bij uit huis om te werken. Laat het nou ’s uit wezen, niet? met dat meedoen aan die krankzinnige overdreven manieren. Je bent nou toch met mijn, zeker? Het is god-doome of ik niet besta. Jij hoeft heel niet door te werken, dat weet jij best. Als der zoo weinig werk is, laat dan de mannen voorgaan, die een gezin te verzorgen hebben, op hun beurt”.

„Bennen jullie nou ook al tegen het werken van de vrouw?”

„Jullie? Der bennen der voor, der bennen der te-