Ter bruiloft

R.V.O. gaan. Moet dadelijk iemand naar toe”.

Tak’s blik verwerpend tegen Louw omlaag. Kees-sie grinnikte verlegen, ,,’t Is maar een aardigheid”. Louw van Keessie naar Tak: verstandhouding en botsing tegelijk tusschen Louw en Tak. Eensgezindheid tegen Keessie. Vierkant tegenover elkaar in het vraagstuk van den bloedigen nood. Zooveel lijden om de zuiverheid van je houding, de een. De ander: liever tot in je kinderen beleedigd te worden dan als arbeider verantwoordelijk de taktiek accepteeren, die de tijd vergt.

Louw kon het niet meer verdragen. Een daalder in de week; alles valt van je weg. Maar hij had al eens: „Nee Kees! nee Kees!” moeten waarschuwen, toen Kees het meisje den mond zoende. Het werd hem bang; hij kon niet altijd voor haar staan. Hij kon opeens handelen zonder omzien:

„We kennen mekaar niet best meer verdragen hoor Kees!”

„Hèhè.. be-je zoo kinderachtig om een grappie?” Borende blik van Louw. Keessie werd klein.

„Het moet maar de laatste week wezen, nou.”

, ’s Sotemieterd? Gaan ’k dadelijk! Niet om je ver-lege hoor!” Oogjes klein, kopje rood.

Louw, woedend om dien diefstal van de laatste dertig stuivers:

„Dan opgedonderd!”

Hij sprong op. Neel en Marietje zaten wit. Ger-rit Tak keek somber, solidair met het gezin. Keessie vluchtte.