Ter bruiloft

vijftien jaar lang van alles in de wereld geprobeerd hebt, en je best gedaan. Ordentelijk: kellner, kok, slager, colporteur, bezorger. En volksteller! Om dan je laatste kansen weg te gooien: goddorie, meevechten tegen de politie! je bent er voor je verdere leven bij, nergens geen binnenkomen meer. Beangstigend. Een ieder is daar goddorie niet geschikt voor. Godsganschelijke dag achter de politie an te tippelen? maar op te jagen, en te knokken ook, als het er op ankomt? — Door Sieuwert heen de geldende gedachte: wat bereik je dermee?

Altijd, van het stempelen weg, een ontkoming. Hij stort zich in de wereld van de kleine Lunchroom. Van de kleine gok om welstand. Niet van de groote: om de wereld op haar kop te zetten, bij alle gevaren. In de wereld van Leida, en haar ver-pleegsters-beschaving: een bescherming.

Haar naar onderen uitzakkende kop is niet mooi, zwaarder door het sluik afgesneden achterhaar; een begin van een onderkin. Oogen, grijs, staan schuin naar de koonen omlaag, smal en diep in de holten. De neusgaten dringen zich op. Al rimpelden de laatste drie jaar na de dertig zich al in, haar tint is niet zonder blankheid; haar gestalte heet knap. Op straat klakken de mannen haar wel na, als zij haar stevigen, veerkrachtigen gang toont: jongeren van vandaag, belust op vrouwelijke volheid. Een kamertje boven de lunchroom van Prins. Maar beneden in de zaak is het huiselijk verkeer, al kookt