Ter bruiloft

bloesies d’r werk anbiede. Staat der maand in-maand uit regelmatig niks anders as van zijn bedde-schrijf-sters in z’n tijdschrift, gewoon schaamteloos met de datums derbij. Dat je zien kan ’t zoo uit de warme bloese naar de zetterij is gegaan. Die meneer ’s ’n bourgeois, is tegen z’n zin getrouwd zie. Is die opeens in z’n vijftigste jaar is-die op hol geslage zie. Heb-ie z’n tijdschrift an de meide verkocht. Komt haast geen jonge meer in. Jonge die niks voor z’n bed ken levere, die het geen kaans. Ja hij is de eenige niet, zoo niet. Maar hij is typisch”. Van Buren begon vroolijk te worden. Hij schaterde dunnetjes. „En hebbe we een briefie geschreve, waar één van ons tweeë fingeert dat-ie een jong meissie is. Hebbe we geschreve: ik ben een jong meisje van twintig jaar: ik moet toch óók door de wereld! waarom laat U me zoo een jaar wachte op m’n ernstige werk zonder antwoord te geve!” Zitte we af te wachte wat-ie zal antwoorde. Wille we d’r eentje sture met een knuppel onder d’r bloese. Maar ze moet ’r lekker uitzien zie. Dat die bok der wat in ziet”.

Men lachte. De krantenmeisjes stoeiden. Was wat voor haar, al begrepen zij den opzet niet hee-lemaal. De blonde vermoeide wilde wel met een knuppel een viezerik over z’n ouwe kluiven hameren, voor goed geld. Maar Tony Ariëns schertste knipoogend naar Van Buren: hij wou dan zeker zelf onder vier oogen met haar de uitbetaling regelen. Het meisje trok een vies gezicht. Zij keurden de mannen, smoesden onder elkaar, giechelden, ver-