Ter bruiloft

Van Buren had een nieuwe gast geïntroduceerd: Tony Ariëns, student in de chemie. Donkerblond. Loenzig achter zijn groote brilleglazen. Intelligent. Fel, verborgen-heftig. Vol innerlijke zieding tegen den democratischen wereldloop: ontrechting van zijn verarmden burgerstand; chaos waarvan hij de oplossing niet kon aanvaarden; bedreiging van vroeger bevoorrecht leven, verheffingsleven.

Van Buren snapte deunend tot Prins:

„Ja jonge, we worden allemaal door de zwakheid van boven geregeerd. Wil ik der weer voor je terughalen?”

„Van boven geregeerd?” mompelde Ariëns.

„Onder is boven en boven is onder”. Hij schertste brutaal. Prins begreep het niet ten volle. Van Buren was de eenige die aan Annetje nog wat had overgehouden. Na zijn blauwtjes bij haar was hij flink op Prins en Leida gaan schelden. Dat genoot hij als humor. De rest van haar tegenzin had hij op de vlucht gejaagd met een paar stempelbandjes, waarin zijn naam gedrukt stond. „Iedereen doet het,” verdedigde hij oprecht. „De bourgeois-schrij-vers late de meide der bibliotheek bekijke en dan zetten ze der eige boeke vooran. Zoo krijge ze de meide; ze kenne da’lijk raak knijpe, al zijn het ook geen vrouwelijke auteurs voor hun tijdschrifte.” Hij ging niet op jacht zonder een boek met zijn naam er op, onder zijn arm. Zoo kreeg hij Annetje op zijn kamer. Een nieuwe betrekking zou hij vast en zeker voor haar verzorgen, met zijn invloed.