Ter bruiloft

de helft van de slecht geschikte waar aan scherven in den wagen. Geen vergoeding; eigen schuld. Bij Leida kwam hij met de boodschap, na haar vier dagen geërgerd te hebben zien luisteren: verslag van zijn trage nuttelooze leur-tochten. In zijn onmacht om haar sympathie te wekken, dreef hij zich in het uiterste middel: wilde zijn hoofd in haar schoot leggen, haar tot een alles leverende moeder bevorderen; hij dorst haar niet stompen. Zij sprong gepijnigd op.

„Zoo’n man! Je bent een enge man!”

„Wat nou.”

„Wat nou? Dat je me zenuwachtig maakt. Om zoo tegen een vrouw te wezen. Ajesses! Een iedereen moet op z’n eigen beenen kennen staan hoor.”

„Kan ik dat helpen, dat ’t me niet voor de wind gaat?”

Een hopeloos oogenblik moesten zij vaststellen, dat er geen liefde was. De schijn was niet te houden, waarmee anders de verhouding zakelijk werd voortgezet. Een wrange worsteling van koude verwijderende woorden. Met een laatste inspanning, zich te laten gelden zei hij:

„Goed, dan teeken ik. Prins heb ’t ook best gehad.” Het was al meer ter sprake geweest.

Dat wegloopen van haar aanstaande riep de gelegenheid op, zich ook te laten gelden. Een sensatie, een beleving. Voordat hij teekende en vertrok, bleef Sieuwert in de Lunchroom aanloopen. Pofte een kopje koffie en een glaasje bier. In allerlei schuldjes zat