Ter bruiloft

Had haar hand willen afschudden en slaan, zoo vernederd stond hij daar boven. Tusschen Louw en de Gardisten in; bij een stervende vrouw, met zijn boodschappen-ijs. Bedrongen, klein gemaakt. Onderdrukt, tot krijtens toe. Om de boel kort en klein te slaan. Jezelf af te maken, en te toonen dat je toch iets bent, eindelijk. Of om je heen te steken. Naar Louw. Naar die andere. Naar die vuile Prins, naar Leida. Naar van Buren en Ariëns. Die hem allemaal opdreven tot ongewilde daden. En waarvan hij niemand kon weerstaan. En die hij allen haatte. Die lamme hand van dat pijgerende wijf. Lauw, flauw.

Zij kreunde, haast onverstaanbaar. Dringende oogen. Eén wijzende hand naar de bovenverdieping. Dan naar de Lunchroom. Adem-gebroken: hij mocht wel oppassen. Na Anna leek haar nu toch ook Leida slecht voor haar zaak. Sieuwert begreep met zijn angst. Weerde af met zijn hoop. Verzette zich met zijn gram tegen zijn zwakheids-lot. Bleef steken in zijn ongeloof, ook jegens Leida. Het zilver van een gulden ontwapende hem; Martha’s beenige hand zocht het geldstuk uit een beurs op haar stoel. Hij liet het in zijn broekzak glijden. Nikte dapper, en ging. Een stukje extra genot, buiten allen om. Leida binnen, bij die Prins, ja. Heele dagen zit ze er, helpt eens even. Brutale kerel. Neemt je je vrouw ook nog af, as-ie kan. Is Leida toch zeker te degelijk voor? Maar wat kan hij er tegen? Uit onhandigheid zijn steengoed-kar bij Muiden tegen een boom gereden. Bij het uitwijken voor een auto. Meer dan