Ter bruiloft

maal. Je vaar de heele dag weg, en met je tweeën broertjes van tien en twaalf af het huishouwen gedaan, en gespeeld en geravot en gedonderjaagd as de beste vrinden. Sta je nou zoo tegen mekaar, ’t Is godver een gekke boel in het leven. Ja, anders as ik was-ie altijd wel. Zoo’n brokkie Graaf die d’r an kwam rijen: stonden we met z’n beien in een aangelegde tuin noten uit de boom te mikken. Schrok die knol voor een tak die achter ’m kraakte. Sprong Sjoerd naar voren: „Ik heb het niet gedaan!” Te schreeuwen of-ie gekeeld zou worden. Kerel wist geeneens wat-ie bedoelde. Toen-ie negentien was zatten we nog in de plaggenhut. Hadden we allebei een meissie. Toen der een ander op het zijne afkwam, liep Sjoerd net zoo hard achteruit as die andere dichterbij kroop. Meid bleef van pure schrik bij die ander, zoo’n bedonderd figuur sloeg mijn broertje Sjoerd. ’t Is der eentje die het allemaal best weet. Maar hij kropt het op, hij durft der niks van uit te leven. Ja vanzellef hij leeft het dan verkeerd uit. Uitleven moet een ieder het. Maar hij doet het tegen z’n eigen in. Een achterbaksche is het geworden, m’n eigenste broertje Sjoerd....” Hij zweeg. Dirk Voerman zweeg. Louw moest hem voor goed opgeven, zijn eigenste broertje Sjoerd.

Sieuwert haalde voor Prins ijs bij den slager, bracht het boven bij Martha. Zij greep zijn arm. „Wat is het nou____” Hij wist geen raad, geërgerd.