Ter bruiloft

„Van Buren,” zei Louw.

„Mag ik geen paar kwartjes verdienen?”

„’t Gaat erom of jij meehelpt om lagen tegen ons te leggen, met die reactionaire heertjes, die de arbeiders der heelemaal onder willen krijgen”.

Twee politiemannen kwamen nader, hielden hen in het oog. Bleven bij de grafzerken staan kijken. Louw en Voerman namen hen langs de straatvloer op. Spraken dan verder:

„Zoeken een mooi steentje voor d’r eigen uit, voor als d’r knuppels versleten bennen. Werkies voor die lui doen, dat beteekent ons uittarten, begrepen? Je blijft ons uit de weg, as je dan niet mee durft”.

„Ik mot m’n eigen door de wereld redden. Daar help jij me niet in”.

„Je bent gewaarschouwd, Sjoerd!”

Hij zocht door het deurglas de lunchroom af.

„Is dat zoo’n vrindje van je? die bruine? die magere? die sigaremaker geweest is? Die lekkende kraan?”

„Gaat mijn dat an, wat ie geweest is.”

„Da’s een gluiper, die. Een echte renegaat. Zit in het geniep met de gardisten te modderen. Het vuilste is ’m niet te min. Komt wel an z’n loontje, die.”

Zij gingen met een dreigenden blik naar Sieuwert heen.

„Samen droge korsten gevreten”, mokte Louw, „samen kind geweest in een plaggenhut. Geen klee ren an je lijf, en oud brood en gebedelde kriel voor