Ter bruiloft

Zij kreeg spijt. Een wreveligheid. Werd Sieuwert er nu door ingenomen tegen juffrouw de Rooy?

Sieuwert’s aderen zwollen aan z’n slapen. Zijn oogen versmalden, glinsterend. Hij zuchtte. „Tjah”, knikte hij, „maar ze hèb ze maar.”

Het beeld bleef hem tergend bij. Het schriele vrouwtje in het bad, weerloos, voor Leida bang. Bang? Ja bang. En met die macht. Over een heel leven van genoegzaamheid. Hij, sterke, loopt vernederd rond. Knecht van elk kwartje.

* * •

Per slot van rekening: Leida was verloofd met Sieuwert. Prins niet met Anna. Die twee papten weer aan; Leida kon het niet verdragen, na haar afstraffing en het ontslag. Zocht de stervende Mar-tha op. Zij betrapte zich erop: zonder directe aanleiding. Zette haar blik zoo uitnoodigend in dien van Martha, dat die de verlangde woorden uitsprak. Kreunend: „Dat die meid nog niet weg was. Gaat ze dan niet?”

Annetje zong nu zachtjes. Maar Martha kon het hooren; het sneed haar in haar pijn. Die korte ontmoeting gaf Leida moed. Zij sprak Prins erover aan. Zij voelde zich machtig hier. Door haar verpleeg-sters-invloed Door het overwicht van een zekere beschaving? Zij durfde het zich niet precies verklaren.

„En ik dacht dat Anne weg zou gaan....”

„Dat gaat ze ’n ook”.

Hij zei het gemelijk, onzeker. Hij sprak niet veel.