Ter bruiloft

maal schuldig aan het schenden van haar belofte. Al wat zij ervan weet, moet helpen voor den indruk op Sieuwert.

„Ze kan ’t niet op. ’t Mensch zegt het zelf”. „Ik kan het niet op”, zegt ze. Ze zegt ik schrok dervan toen ik het kreeg. Zoo’n geld. Juffrouw zegt ze, ik kon het maar de heele tijd niet gelooven”.

„Gotsjeemenikkie, nou. Dan geeft ze ’t mijn maar? Ik weet er wel raad mee hoor”. Hij lacht smalletjes, zuur. De achtergrond tegen zijn maatschappelijk onmachtsgevoel, dit feit. De tegenstelling in de wereld; onrechtmatige verdeeling, bevoorrechting. Deze verhouding: Dina de Rooy-Sieuwert, juist bevattelijk voor zijn hersenen. De rijken een macht, aan wier recht hij niet durft twijfelen. Juffrouw de Rooy is het Kapitaal. „Zestigduizend gulden. Zoo’n wijfie, ’t Is toch ook een toestand, goddorie Ze kan onder m’n jas”.

„Da’s ook wat. Naar de maat wordt niet gekeken. Gunst ik had met ’r te doen ook nog, wi’j gelooven. Zat ze daar met ’r magere lijfie in die badkuip, en toe ze me dat zoo vertelde: ik dacht ja mensch ik kan begrijpen da j’ der zelf verbaasd van zit en en dat je je hart wil uitstorten. Je moet denken altijd alleen. Nog één zoon heb ze over, in Amerika, geloof ik. Heb ’r nog wel ’s wat gestuurd. Nou heb ze der in lang niks van vernomen”.

„Zestigduizend gulden”, klaagde hij, „voor zoo’n handjevol mensch alleen. Een ander loopt verlegen om een dubbeltje”.