Ter bruiloft

Hij keek langs Leida’s stevige gestalte heen, als altijd. Effen een meid die. Zonde voor die vijg. Doet-ie ermee. Dat je als zoo’n vrouw zijnde zoo’n vent an je lijf wil. Knap stuk vrouw. En bij de hand. Flink in der optreden ook.

Tien minuten later, pal voor Anna:

„Nou mot het met dat getreiter van jou maar uit wezen”.

Anna’s ontkennen hielp niet. Prins is besloten; Prins zet door.

„Je gaat der uit. Afgeloopen. Treiteren as ik effen weg ben. Die vuile streken. Het is nou mooi geweest.”

„As je me nou...

„As je me nou. Ik heb ’t genoeg geprobeerd met je.”

„Dat heb je zeker.”

Hij ontweek haar blik, die zijn zwakheid zocht. Zij beet op haar tanden, dat hij niet weer bezweek. De lunchroom was voller dan ooit, ’s middags, toen zij haar wraak nam. Wachtte op een stilte. Door de heele ruimte riep zij naar Prins:

„Is kwaad weggeloopen, die meneer.”

Prins vloog erin. Op zijn mat-vragenden blik van achter het buffet:

„Zat een muizekeetel in de kroketjes. Ja____ ik

heb het gezien. Zat een groote muizekeetel in. Zóó ééntje.”

Prins zweeg. In de gang wilde hij haar grijpen.

Zij schreeuwde: „Blijf van me lijf af kerel, met je