Ter bruiloft

begon: dat ze hoopte dat Leida het niet verder zou vertellen, maar dat ze het niet meer vóór zich kon houden. Dat één mensch het tenminste moest weten die ze kon vertrouwen. Van haar armoe en haar narigheid, een heel leven lang. En waarom ze dat nou dan doen kon: een juffrouw die haar hielp, uit de krant, inplaats van heelemaal voor niks, zooals dat toch met haar vroeger altijd gemoeten zou hebben. Van een buitenlandsche loterij, een briefje van spaarcentjes. Zestig duizend gulden had ze getrokken. En dat ze er eigenlijk onder leed om er niet mee te kunnen doen wat ze wel zou willen. Haar ongewendheid met geld; haar angst dat het haar weer afgenomen zou worden, nou ze het eenmaal zoo door dat wonder gekregen had. Of door allerlei belasting en afzetterij weer tot niets gemaakt. En toch zoo haar lust om er wat mee te doen, wat ze nooit gekund had. Zoo eenzaam was ze. En werd al overal vriendelijker ontvangen, sinds ze langzaam voorzichtig was begonnen zoo hier en daar een kleinigheid mee te brengen. Leida vertelt het met bewondering voor de macht die dat geluk in de handen van het vrouwtje heeft gelegd. Voor het geheimzinnig vermogen van Dina de Rooy, om in verbinding te hebben kunnen komen met die macht. „Zestig duizend gulden”, zegt zij opgewonden naar Sieuwert’s gezicht. In zijn gezicht vertrekt geen spier. „Tweehonderd gulden in de maand trekt ze der wel van aan rente. Blijft het geld geld”.

Zij moet het oogenblik nu uitbuiten, Leida. Een-