Ter bruiloft

petten in het kille schemerduister het einde van de duivelsheerschappij over wie zij te bewaken kregen. Een jaar lang al vroeg een zerk om een beminde moeder van liefhebbende kinderen. Keurig gebeitelde letters, glans-zwart. „Moeder’s Graf” wilde niet weg. De moeders bleven leven. Stierven er boosaardig voorbij. Dag aan dag, bij sneeuw, zon, regen, zagen Sieuwert en Leida den steen. Tusschen een volledige verzameling andere in die wachtten. Een etalage-kerkhof, met den aanbevelenden glimlach van den winkelier. Zij leidde zijn opwinding wat af, boven. Toen hij, in de omhelzing, haar mond kussen wou, wendde zij zich. Hij telde het niet. In haar verwarring, in haar behoefte om toch onderhoudend te zijn, kon zij haar geheim niet vasthouden. Vertelde nu wat juffrouw de Rooy haar had toevertrouwd. Op die leeftijd nog zoo’n geluk te hebben, was toch even wat? As jc zooveel meegemaakt hebt? Driemaal weduwe, en zooveel kinderen verloren. En altijd zoo arm geweest. Een vrouw van een gewone arme werkman. En laat ze nou toch laatst Leida in vertrouwen vertellen dat ze een half jaar geleden uit de brand is gekomen voor der heele verdere leven, dat mensch. Zonder dat iemand der van weet.

„Die?”

Leida vertelt het hem, als een onderscheidend vertrouwen, niemand mag er verder van hooren; ze had beloofd het voor zich te houden. Hoe juffrouw de Rooy dan in het bad zat, en toen opeens