Ter bruiloft

„Ich hab’ dich lieb”, is weer vervlogen; het schrijnt nog onmerkbaar na. Het orkest strooit vroolijke muziek uit, vóór het slot-nummer. De zeeblauwe dame, terwijl een ander dirigeert, speelt grappig saxofoon: Komische borrelende grotgeluiden. Zelf-bespottende klacht-loeien. Platte, bijna obskeene dubbel-stootjes: een rauwe maag, dierlijk. Wulp-sche dwergen op een wip. Het publiek lacht, onwetend. Inspanning van een heele vermaak-organisatie borstelt en weekt het dag-vuil van hen af. Stooft de doorbringbaren voor den nacht gereed. Rauwe grappen en grepen staan in wording. En dadelijk de lijfelijke weekheid. De verre naakte armen uit het blauw-satijn doen alsof zij ze het orkest afdwingen:

„Gute Nacht, Gute Nacht”____

een schijn van teederheid. De verzoening van schuldbeladen levens in kille slaapvertrekken. Enkel kil-versmolten vleeschlust.

Koel buiten op het plein, na de verhitting binnen. Geluid. Beweging. Licht. Lichtreclames, langs gevels; op toppen en daken van gebouwen. In de lucht; boven straatgeul.

Geel licht. Rood licht. Blauw licht. Figuren, letters van licht. Elke avond illuminatie. Feest. Gepraat, gekwaak binnen het feest. Zwenkende, slierende auto’s. Draaiing, vluchting van menschenlichamen. Razende taxi’s, verbod van standplaats, verbod van langzaam rijden. Hoertjes langs het park, ook bang voor bekeuring, lonkend, heimelijk wenkend: tien