Ter bruiloft

vrouw, aan een tafeltje tegenover haar. Dina de Rooy kan haar ontsteltenis niet verklaren. Och, dat is die weer. Alweer. Godvergeefme. Waarom moet ze die de heele tijd voor haar oogen vinden? Die akelige kerel? Of-ie haar zoekt. En hij groet niét eens, nog al glad. Zij kan niet nalaten hem op te nemen. Stille verachting, haat. Ook bevreemding. Onvermogen tot het peilen van wezenlijke vijandschap. Hij ziet langs haar heen. Steengoed en lepeltjes rinkelen. De muziek speelt: operette-boerinnen bij satijnpaarse bergen. Lange koper-stooten: pum-melgrapjes, goeiig-boosaardig. Bezoekers gonzen zacht. Een lachje schiet. De loud-speaker langzaam plechtig: de héér van Raven! wordt verzocht aan de telefoon te komen! intercommunaal uit Utrecht! de héér van Raven!

Halve seconde-stroom van eerbiedige aandacht, voor de héér van Raven en zijn gesprek uit Utrecht; nieuw gegons tegen schettermuziek, door de zeeblauwe vrouw bezwaaid, bezworen. Dina de Rooy slaat de bruine oogen neer, verstrakt. Kijkt opnieuw; het diepe raadsel.

„Wat is er____”

„Niks hoor. Ik gaan weg. Ja, nee, d’r is niks. We kennen nog ergens anders gaan zitten. Ja, ’t is hier óók gezellig. Maar d’r is geen andere plaats hier. Nee, hier gaan ’k weg hoor. Buiten vertel ik ’t je wel.”

Kleinachtend omzien naar den heer, en opstaan. Tot Leida zacht: