Ter bruiloft

onwennig. Natuurlijk omdat zij hem pas na dat vriendschap sluiten met Leida ontmoet had. Een man die zijn best doet om netjes te wezen. Maar zij kan het in haar gevoel niet eens met hem worden. Kinderachtig van zichzelf vindt zij het. Van achteren gezien is het geen aantrekkelijke man, zoo. Maar Leida is toch zooveel aansprekelijker. Leida kan je het moeilijk zeggen; en wie zou je het anders wijs maken? Maar het lijkt een man die ze achter de mouwen heeft, die.

„Gut U____U lijkt wel rijk____!” Dina dringt het

meisje ijs op; schoorvoetend brengt zij zich in het volle genot van het plezier: een uurtje uit; en gezelschap dat je trakteeren mag. Zoo’n feestpaleis hier. Al dat nieuwe, schoone. En dat licht, der is niet an gespaard hè? geen kosten gespaard; nou ze zallen wel weten waarvoor, maar het is mooi. Keurig en heel niet zoo duur. Tegenwoordige tijd: alles groot.

Klap op klap in het leven. En zou ze dan nu nog kunnen genieten? Het is niet anders. Een mensch moet leven. Als een ieder stierf aan zijn verdriet, had de wereld de menschen niet. En het lot geeft haar nu toch die kleine troost. Een verwarming. Een belooning. Wantrouwig houdt zij ze vast, die be-looning. Juffrouw Leida zal het die de Jongh niet verteld hebben. Ze heeft het haar beloofd: niemand. Al dorst zij die man niet te noemen. Je kunt toch niet zeggen: vertelt U het ook niet aan Uw aanstaande?____

Een jonge, blonde zakenman zet zich, met een