Ter bruiloft

maar prachtig, als man en vrouw zoover te komen samen. Verteedering. Loudspeakers gieten vanuit verlichte koepel een foxtrott over haar heen; een hooge duurbetaalde mannenstem zingt het refrein. Kostbaar-liefelijk, zoet. Een vlekkelóoze maanliefde-nacht, kussen van schoone monden, gevoed met correct betaalde suikerspijzen.

Hoog, dringend naar vergetelheid, de stem; tot de kerel er een laaghartige snik in stak:

Vier Worte möcht ich dir jetzt sagen Vier worte nu____

Ontroerd, Leida. Courante verzachting van ’s werelds hardheid, voor de rijken een snelvergeten snoepje, voor de onwetende armen een valsche dronk. Leida’s jeugd: een jonge, bereid te slagen; een meisje met een wipneusje, een hoek van een straat. Teedere omhelzing; het wagentje ligt vast op den weg, het leven staat open: bloemen, lanen van geurig blad. Mislukking. In werkeloosheid gaan varen. Nooit meer teruggezien. Jonge met handen aan het lijf. Foetsie. Maar de herinnering. De mogelijkheid. En het lied, na de bevuiling. En de eeu-wig-wonderbaarlijke verrukkelijke woorden, uit de zachte stem, over haar verslagen hunkering gespreid:

„Ich hab dich lieb, ich hab’ dich lieb____”

In deinem Schmerz, in deinem Gröszten In Stunden die einst grau und trü-iib.

Da sollen Dich vier Worte trösten Vier Worte nur:

Ich hab dich lieb...,lⁿ