Ter bruiloft

hygiëne uit een laagje vriendelijkheid. Leida mat die macht: zes groote nikkelen reservoirs voor koffie en thee; een afzonderlijk ijs-buffet: honderd nikkelen coupes, massa’s blinkende luxe-glazen, andere gevuld met lokkende voorbeelden van limonade-kleurige ijzen, sorbets, zoete snow-drifts. Het buffet is een bedrijf, en dan venten meisjes nog rond met gebak; jongens in hagelwitte pakken dragen stands met sigaren en sigaretten. Wordt allemaal aan verdiend, denkt Leida; menschen hebben het rijk, houden een auto, doen wat ze lust. Het groote middenvak als een bankzaal; naar de billard-gelegenheid open; bezoekers zitten onder het open licht: naakte helderheid van een groot kantoor, tijdens een ideale pauze. Behalve boven, honderden daaromheen langs de wanden: beambten, lagere ambtenaren, kleine zakenlieden met vrouwen en verloofden. Kleine vechters, kleine wagers, beveiligd door hun engen levensdurf; nieuw genomen loopgraaf door democratie, de kleinste burgers bezetten het Rembrandt-plein. Leelijke, zuinige vrouwen, margarine-bereid-sters, spaarsters uit de borden voor het uiterlijk van burgerschap. Meisjes die den weg niet weten naar man of minnaar op zoek. Door nood uitgedreven Duitsche dochters, Joden dienend in huis en bed voor anti-semitisch huwelijk in Deutschland über alles. Verwelkte moeders van buiten, steedsch als de auto-bus die haar haalt en brengt: modern instrument, een boerenchauffeur. De jonge, vroeggezet, rosé, in limonade-kleuren uit de groote magazijnen,