Ter bruiloft

ervan te ontladen door een traan-loos huilen. Om hulp. Zwak lichamelijk bewustzijn keerde daarmee. Geld. Terug in de kamer. Geen Rood meer. Kilte-neerslag. De vrouw koud. De kast koud. Levend koud de andere kast. Voorzichtig nu. Gele arme envelop. Drie honderd gulden. Hij zag om, terwijl hij nam. Niets was zoo slecht als dit. Diefstal. En inbreken. Vriendin van het bloedfeest van straks, verraden, nu bestolen. Hij greep. Sloot de kastlade. Liep schichtig heen. Zij sprong niet op. Riep niet Hij sloop. Dief uit kamer vol gevaar. Een oogenblik, buiten, de moord vervaagd. Enkel het geld maant in zijn zak, door zijn hand vastgehouden. Plotseling weer de herinnering. Het droge ophuilen in zijn hoofd. Bijna schreeuwen. „Zij heeft me niks gedaan!” Hij vroeg om meelij. Om een mensch, kind, man, meisje. Havelooze vrouw. Heer in bontjas. Aan de stads-grens. Langs de avond-verlichte rivier. Woorden die kroppen, weigeren vorm te krijgen. „Ik heb een vrouw vermoord. Ik. Sieuwert, ik heb Dina de Rooy vermoord.” Overstorting van die geladenheid in het gedenken van de deugd. Jonkheid. Plaggenhut .Spel en werk met Louw. Onschuld. Zuivere armoede. Verwachting. „Ik heb een vrouw vermoord. Ze heeft me niks gedaan.” Terug naar jeugd en plaggenhut. Kind willen zijn. Klein gemaakt. Verborgen voor de wraak.

Donkere fabrieken langs het water. Verder. Plomp-duister. Een auto-licht. In den claxon-brul langs hem heen, als een schreeuw uit hem, om hulp.