Ter bruiloft

Donker. Hij stond tegen aanleg-paal. Vond zijn hulp. Een mensch. Een reus. Drong zich bij hem.

„Hé! Hast doe genoeg dervon? Was?”

Hij keek op. Onderscheidde geen gezicht. Perste zijn klacht ernaar. Het oordeel wachtend.

„Ik heb een vrouw vermoord....”

„Mord? Geld?”

Hij trok het uit zijn broekzak. Schemerig papier. De reus nam het uit zijn handpalm. „Geld? Mord?” Groote steden. Verarmd land. Oorlog. Revolutie. Geweld. Levens-kleinachting.

Sieuwert keek op. Hulp tegen het volgend oogen-blik. Afneming van zijn last. De helper deed anders dan hij verwachtte. Een vreeselijke vuistslag in zijn gezicht. Hij schreeuwde.

„Du Tier! Maul! Mord!” Armen van ijzer om hem heen. Van den grond getild. Zijn oogen sperden. Tegen luchtstroom in, zweven boven het water. Weer een schreeuw. Het water raakte hem. Nog een schreeuw. Ontzetting. Hij sloeg erin neer. Kwam tot volledig bewustzijn. Worstelde. Leed zijn stervens-angst. Verstikte. Zonk in zijn stilte weg.

Een man liep met Dina de Rooij’s driehonderd gulden voor Marie Minke langs het water. Naar een slop in de binnenstad. Nam zijn rauwe wraak op de verlatenheid. Vrat en zoop. Greep de vrouwen.

Het geld verdeelde zich in de heete draaikolk van het volksbloed. Kabbelde toen langzaam opwaarts: naar Révolutie, loutering en toekomst

Marie Minke kwam er vergeefs om. Vond Dina