Ter bruiloft

dat rood: zijn oogen steeds wijder, naar de wonden die hij haar had toegestooten. Haar kleeren werden er nu door aangetast: door dat rood. Iets dat scheen op te dringen uit het lichaam. Langzaam, dreigend. Onweerstaanbaar. Bijna plechtig. Ja, plechtig. Alles werd nu plechtig, in dit rood. Vlak bij het heilige. Ha! Hij had pijn! Hij leefde! Met haar samen leefde hij. Met haar samen de groote roode heete plechtigheid. Zacht piepend van wanhoop naar het uiterste, nog eenmaal toe-gemikt. Een geschenk voor haar. Een Dienst-gebaar. Gehurkt. Met moeite terugtrekken. Daar was het: Dina’s keel gorgelde. Een verzwakkend geluid van schrik. En overgave. Haar hoofd klapte op zij. Een losgeraakt deel van haar. Sieuwert staarde. Een korte stilstand voor het eerst sinds hij binnenkwam. Hij staarde op het wegvallende hoofd, bloedbeekje over wit. Het ademde nog. Scheen zich over te geven aan een diepte die alles wegnam. In haar bewustzijn scheen die diepte nog juist even een verlossing. Na zooveel pijn, nooit mogelijk gedacht. Alles wat haar nog bezig had gehouden: de pijn. Na die eerste ontzetting-smart om die vijandigheid van een mensch, tegen haar leven. Hij staarde daarnaar. En wist het nu. Hij had dat gedaan. Zag het in de kamer. Gevuld scheen de kamer met vurig roode bloeddamp. Met bloed-licht. Door die kamer heen zag hij niets anders meer in de wereld. Het lichaam van de vrouw. Bezweken onder de doorzetting van zijn wil. Zijn wil had alles van haar weg-