Ter bruiloft

stak. Was bang voor de uitkomst. Hij mikte naar haar. Het vuur onderzoeken op zijn hitte. Korte steken, van ver gestuurd. Door de kleeren van de vrouw heen. Hij voelde zijn hand verbonden met het levend lichaam. Door het mes. Rukte terug, als had hij zich gebrand. De eigen kreet verhitte weer zijn keel: weerslag op haar verstikten kreun-schok. Zijn eerste kip had hij zoo geslacht, als jongen. Een angstige treffer: het beest vluchtte schreeuwend weg. Rende bloedend door het keetje. Hij greep en stak weer, opgejaagd als de vogel zelf. Twintig maal half dooden. Zoo Dina. Dierlijke kreun, bij de wond die plotseling haar vleesch doorscheurde. Op een andere plaats van het lichaam. Onverwacht, terwijl zij al in vrede het uiterste meende te lijden. Haar beweging joeg voor de tweede maal zijn hand naar den martelweg. De tweede maal stak hij. Elke schordere kreun van het slachtoffer deed hem gesmoord terugpiepen. Spitste zijn wanhoop toe. Deed hem terugloopen. Zoekend. Aanvallend ais op een verdoken vijand. Verder prikken. Telkens iets stouter. Eindelijk gedurfder. Hooger in het lichaam. Dieper door de kleeren heen. In het verschrikkelijke vleesch van zijn ongeluks-vijandin. Tot dit krankzinnige uur had zij hem gebracht. Zij. Tot een uur dat hij nog niet overzien kon. Dood moest zij. Weg. Een vreeselijke lust-hoogtij van uitleving. Het was er: zijn hoogtepunt. Hij sprong. Danste. Hier, en hier achter: Rood. Een zee van trillend rood! En nog iets, dat hij niet waarnemen kon. In