Ter bruiloft

om het minderwaardige genot dat hij haar gaf. Altijd als verachtelijk uit haar verbeelding gebannen. Wie was niet beschamend? Misschien de jonge, twaalf jaar geleden, die niet terugkwam? Wie gelooft nog in de reinheid van het liefdeleven? Tevredenheid van beide kanten? Het liefdeleven was vies. Een gemeene nooddruft voor de mannen. En voor haar rijpheid. Prins had nauwelijks gevraagd. Meer genomen. Zóólang de greep van zijn brutale maar oprechte wil rondom haar, tot hij nam. Zij had niet gegeven. Zij had geantwoord op wat ge-eischt werd. Een korte weifeling. En tevredenheid met de volle verzadiging. Eenmaal. Nog eenmaal. Zij bleef zich handhaven. Maar zijn greep bleef tevredenheid beloven. Greep van de schemerige kamers achter de zaak. Greep van den koloniaal. Soldaat-handelsman. Drieste zelf-zoeker. Genieter. Hij deed haar volledig deelen in zijn belangen. Sieu-wert werd een onsmakelijke vreemde.

Sieuwert wist van geen liefdes-betrekking tusschen die twee. Het gevaar van een huwelijk werd met den dag reëeler voor hem. Aan de vervreemding in haar woorden twijfelde hij niet. Hij dorst niet uit te spreken wat de mannen onder elkaar zeien: Makkelijk hebben de meiden het maar. Hoeven niet veel te vragen:

„Ga maar op je ruggetje

Het geld komt over het bruggetje.”

Zijn onzekerheid sleurde ’m mee tot de Weesperzij. Tot in de stille straat. Achteraan, bij den spoorweg.