Ter bruiloft

verder. Monsterde haar bruidegom, vocht om den moed van haar eisch te stellen: nu dadelijk alleen met jou naar dat stadhuis, dan ga ik mee; de rest deruit. Zij durfde niet. Zij durfde maar één ding: op te staan, en te zeggen: ik kom dadelijk. Niemand kon haar plan verwachten: zuster Neel bij de hand nemen als om een dienst te vragen. En in de gang haar naar buiten trekken. „Meid wat doe je?” „Naar huis!” drong Marie, „naar huis! het zit me tot hier. Jij mee, of ik alleen”. „Meid, as jij niet anders wil, het is gek. Maar ik gaan met jou hoor. Samen uit, samen thuis”. Zij schoot in een lach om die dwaze oplossing. Marie kon niet instemmen. Het lag haar te zwaar. Geen woord tot elkaar, in de tram. Twee uur zat zij stom thuis, vuisten tegen den paarsen gloed van haar wangen. Toen ging zij de trap af. Wilde niet zeggen waarheen: heimelijke zoetheid voor zichzelf. In zijn volks-Iogement was Woudenberg niet. Na de eerste verslagenheid van de teleurstelling tramde zij toen naar Dina de Rooij. Andere week weer gaan werken. Haar vragen voor dat plan. Hè ja, wat doen!

„Weggeloopen? Heerementijd je bent er eentje voor ’t reizende circus. Een kop koffie maken? Je bint overstuur. Ik maak een koppie koffie en je komt eerst op je gemak”.

Marie vertelt. Al haar wrevel komt los. In haar beschuldiging tegen Gerrit Tak weet zij geen vorm te vinden dan dat ééne: dat hij haar laatste lust begroef onder de eischen van zijn familie. Dina de