Ter bruiloft

werkman meer is. Hij leurt als stadsreiziger met stofzuigers: zij hoopt dat het gaan zal, vleit zich met een toekomst als socialistische inspecteurs-vrouw, lid van de partij, intellectueel. Zij smaalt wrevelig. Tegen zijn ellenlange verhalen en uiteenzettingen. Tegen zijn bedremmelde boodschap der ontploffing van alle verwachtingen: tusschen de vijfhonderd sjofele huisdeuren-kwellers die de stad afgrazen, raakt hij geen toestel kwijt of het loopt uit op een verduisterings-procesje. Hij koopt voor tien gulden kaarten op voor den vasten circus, om de eerste kleine slagjes te slaan voor de grondlegging van het kapitaal. Hij weet, bij den tegenvaller, het oogenblik niet te kiezen om ze van de hand te doen. Blijft er mee zitten. Hij nam de mappen van de leesportefeuille mee naar huis. Bezorgde ze te laat, om de plaatjes te kijken. Zij straft hem af met een armoedig bluf je op haar eigen beschaving? kennis van een paar sinds lang vergeten boeken, aanbevolen door de Proletarische Vrouw. Zoo klampten zij zich aan elkaar. Geen van beiden verwachtte uitkomst.

Sieuwert zat Leida’s komst af te wachten om haar naar haar nachtdienst te mogen brengen. In de leege ruimte van de kleine Lunchroom klonk het:

„Vertrouwen is de eerste eisch voor de goede verstandhouding tusschen ouders en kinderen. Ook als zij volwassen zijn, moeten zij bij U kunnen komen, en ten allen tijde, onder elke omstandigheid, om hun harten voor U bloot te leggen. Ik dank U, ik heb gezegd.”