Ter bruiloft

stranten kenden mekaar op een haartje; ze moesten nou naar moeder de vrouw. Allemaal moei van dat ondeugend zijn vandaag: „is nou tijd voor de koffie en een goed biefstukje van de steunbonnetjes, goeie sigaar smaakt thuis ook beter als hier zoo onder het werk”, stookte hij tot zijn discipel. „Geen gezicht ook, dat vechten op en om de Dam, op dit uur, als de Beurs straks uitgaat”, bracht hij Sieuwert weer in de war. Die vroeg of in Fascistisch Italië nou werkeloosheid was? „Wel werkeloosheid, maar anders als hier. Ondernemers waren gedwongen, productie zoo lang mogelijk gaande te houden. Stakingen werden niet toegelaten. En die gijntjes van hier die waren nu voor goed afgeschaft. Sieuwert liep van dit antwoord vol eerbied voor de hardheid van gouden sterren en tressen, en van zwarte glim-cylinders en monocles, die den wil van arbeidersmassa’s opgesloten hielden.

Dirk Voerman noch Louw de Jongh of eenig ander steunpunt uit de demonstratie hoefde het te zeggen: Al verlies je, demonstreeren tot het uiterste moet je. Of je geeft je laatste kansen uit handen, en de boel versuft. Stil-aan waren zij allen, eiken dag opnieuw, diep verbitterd tegen de hakkers. Loerblikken naar den agent te voet, den ruiter of den Inspecteur die het gretigst sloeg. En doorsloeg. Zonder aarzeling. Naar den enkele die nog raak hakte, als een man op den grond lag. Hun beeld, hun nummer als het mogelijk was, stond gesneden in hun brein: misdadiger die op straf wacht-