Ter bruiloft

niet?” Alleen de taxi-chauffeurs stonden zich te verbijten bij hun wagens. „Hij moest ’t mijn doen. An een mes ging-ie. Vijf jaar petoet had ik der voor over hoor, nou maar reken maar ikke wel, an me mes ging-ie godver. Geen vreten, en slaag van die lui. Anderhalf jaar loopen der al zonder. En dan zoo behandeld te worden van dat betaalde vullis. Toe maar. Een flink prikkie in die gore knol z’n kontwerk en die gabber stuift met z’n harses op de keien. Effen een goed gezicht wezen als der van die goozers ook ’s eentje de grond zocht. Wat? Hè nou! Ik geef der een rondje voor, mag doodvallen a ’k et niet meen. O-a zulk vullis. Der lag der eentje op de grond geslagen daareffen, en laat dat schurketuig met z’n beie nog op die jonge doorslaan? Wie der ook geen boef is bij de politie, die wordt zenuwziek”.

Een zet van den oudsten inspecteur, of een telefoontje van het hoofdbureau. Alles uit het centrum weg. Nou uit! Hoepla! Vooruit! Naar hun huis moeten ze! Mooi geweest. Geen gezeur meer ook!

Overal, op het Rokin, in de Kalverstraat, schrikken tot de enkelen toe op, voor de patrouilles. Vluchten, een steeg inrennen, of anders de brekende slagen met sabel en gummi-stok, en opgepakt. De verspreiding scheen voor de politie de overwinning volledig te maken; de binnenstad moest nu heelemaal „schoon”. Van Buren en Sieuwert liepen om, de Sint-Luciensteeg door naar de Jordaan. Van Buren had er kaas van gegeten: politie en demon-