Ter bruiloft

de chauffeurs van de auto’s, waarvan hij de portieren maar voor de vluchtende Gardisten had open te zetten. Op een openbare vergadering van de communisten had hij met drie bentgenooten haastig zijn stinkbommen geslingerd. En ongedeerd naar buiten de beenen genomen. Hij deed wat hem gevraagd werd. En men vroeg hem niets van lijfe-lijken moed. Maar hij genoot. Vernieling te helpen brengen bij de aanvallers van het diep vereerde Gezag. Ongevaarlijke haastige sensaties te beleven. Korte prikkelingen van zijn wraakzucht. Kwellende wrijvings-poginkjes van zijn gallige onbevredigdheid. Zelfgenoegzaamheid in het onderhouden van valsche kameraadschap met enkele medewerkers: harde ontgoochelde arbeiders jongens, anarchistisch van aanloop, omgeslagen in bijtend ongeloof, op het negatieve gestort, grijnzend, de proletarische vlag-wimpels van het Gardisme. Daden en omgang daar zetten Sieuwert’s neiging naar meer opwinding in gang; naar één keer proeven van het gevaar, naar het beklimmen van zijn persoonlijk hoogtepunt Zijn donkeren chaos als een klein oerwoud snel doorworstelen. Stijgen, stijgen, hijgend klauteren: op de top der eigen krachten ontsteld staan. Ba-ïanceeren, schreeuwen, gillen van smartelijke overwinning. En een belemmering doorstooten: daarachter het raadsel van de verbittering dat zich zal doen kennen. Zonder iets meer dan tot hier van zichzelf te beleven, kan hij niet eindigen. Eenmaal moet de paddestoel-gisting van de plaggenhut tegen