Ter bruiloft

vóór hem, bezwerend: „Je blijft hier. Ze kennen het af.” „Kapot!” riep hij: „afmaken! het wordt niet goed eer je der een paar afmaakt! Hoor jullie het? Afmaken! Geen pardon!” Hij stond klaar, tegen Louw te vechten; hij wilde zijn mes er in plonzen, links, rechts eentje neersteken. „Hier te durven kommen!” schreeuwde hij grauw, „met m’n mes

godver---- ik wil der op in! Laat me gaan Louw,

je bent geen kerel as je me der niet ééntje kompleet koud laat maken. Ze motten één lijk wegsleepen! Eén lijk op z’n minst godver!” Louw had werk met hem, zette al zijn vaderlijkheid in; wilde geen moord. Hij hield hem tot de laatste binnenvader buiten was. Zij sloegen nog om zich heen, daar. Politie stormde de gang in; zij waren verdwenen. Een rijke jongen sloeg tot het uiterste oogenblik toe door. Bitter, met lijfelijken haat, onder het wijken. Wondend naar de gezichten der slaven die dreigden naar zijn studeerkamer, zijn dans-zaal, zijn auto, de studeerkamers, de danszalen, de auto’s van de zijnen. Vastbesloten, zijn plaats te verdedigen, met zijn vleesch. Beu van de democratische rol der zijnen, die niets had opgebracht. Tony Ariens, ongewapend, had onder de slagen gebogen. Langzaam wijkend, klappen verzamelend, pijn oogstend. Passief. Bij zijn hartstocht schuw. Te lijden: geluidlooze wellust. Zijn prijs voor de bevrijding uit de eenzaamheid, naar dit sociaal handelend verband. Sensatie van bewegelijkheid. Donker schokkend genot van lijfsgevaar. Gesmoord zelf-beklag.