Ter bruiloft

„My Sunny Boy!”

„La, la-la-la, my Sunny Boy!”

Zij meet den volksschrijver uitdagend. Hij wascht zich slecht; zijn boordje is vuil. Ook een kale neet, die halve gare.

„My Sunny Boy!”

Plotseling een harde gil-kreet uit het opkamertje; niets dan een ingespannen gil van verzet. Anne zingt zacht ingebonden door. De anderen zwijgen. Prins kijkt naar het meisje, slank in haar zwarte japonnetje. Roodgeteekende schort. Prikkelend in haar bezigheid. Leida is naar boven gegaan. Komt somber terug. Zij heeft met Martha Prins gepraat.

„Het is ook een schandaal, je ken best je mond houwe.”

„Op Prins’ vragenden blik: „Ja het is toch waar; het mensch heb toch gelijk! Het komt toch niet te pas? in een zaak? En dan als der iemand ziek ligt? Voor een zieke geen eerbied te hebben. Voor een zieke moet je eerbied hebben. Ja. „Ze vermoordt mij,” zegt ze. „Ze wil mijn dood.” En ze heb te klagen de stakker.” Het meisje kijkt naar Leida’s voeten. „As je me nou! Heb ik soms nog geen bazen genoeg hier? Of de Radio toch niet evengoed an mot staan. Ik ben hier in geen klooster angenome hoor.”

„My Sunny Boy____!” zingt ze. In zoo’n zaak.

Een overmachtspositie. Toch zoo graag.

„Hou je smoel!” De vuist slaat op het buffet. „Ikke? Zoo? Zoo, tappe we uit dat vat?” (Die schrik).