Ter bruiloft

,,’t Is Uw nachtmerrie, die man. ’k Vin ’t ook een akelige man”.

„Ik kan ’m niet zien. Ik had nog beloofd ook, om naar een andere bazar te gaan. Van de arbei-ders-Hulp.”

„O ja?”

„Dat hadden die jonges van Draaier en Woudenberg me gevraagd. Dat is een bazar, daar is de opbrengst van voor die der uitgestuurd bennen, van het grondwerk in de werkverschaffingen. En die nou heel geen steun krijgen, zie”.

„O, da’s communistisch hè?”

„Dat geloof ik wel. Tenminste wel van die kant”.

Daarvoor had Leida geen sympathie. Dina dacht dat ze nog wel mee zou gaan. ’t Moest aardig wezen. Nee, dat was niets voor Leida. Menschen die overal, zou ze maar zeggen, rumoer uitsloegen. Onverantwoordelijke lui. Als ze de menschen eenmaal zoover hadden, voor hun doel, dan lieten ze ze ijskoud aan hun lot over. Dina ging geen debat aan. Hield haar verre genegenheid vast.

In de lunchroom pas kwam Dekker Dina de Rooij te herkennen. Kwam na Van Buren binnen. Oogenschijnlijk zonder verband met hem. Een kleine handelsreizigers-auto voor de deur. „Dekker, van Dekker en Kroese’s fabriek van limonade en gazeuse dranken. Ook tevens vertegenwoordiger van groote