Ter bruiloft

een pakkie steunbonnetjes minder naar huis gaan”.

„Ja, jullie bennen dervoor gekomen. In alle gevallen koop ik wat bonnetjes. Dat is m’n plicht”. Zij staart voor zich uit. ,,’s Kijken hoor, wat ik missen kan”. Zij liegt „Tien dan? Is dat goed?”

Een schrikje als, na een nieuwen bel, Flip van Buren de trap opstormt. Sieuwert de Jongh hem na. Van Buren doet joviaal.

„Ha! twee vliegen! Jullie zitten hier als twee vliegen op de stroop!” Klapjes op de schouders.

„Wat heb ik nou zoo opeens een visite! Moeten zij ook koffie?”

Van Buren draaft door. „U woont hier prachtig! Kijkt nog op de Amstel! ’k Wou ’k zoo’n kamer had. Om me romans te schrijve. Ja, me eigen dan.”

Hij eischte voor de tiende maal belangstelling voor de geschiedenis van de samenwerking met Toon van Hal. „Zou ’k hier prachtig kenne werke. Heb U geen kamer voor me? Ik betaal met roem! Ken U later vertelle dat de groote auteur Van Buren hier gewoond, „geleden en gestreden” heeft”. Hij zette zijn stem uit; wendde zelfspot voor. Verlangen en bluf van den bedriegelijken opkomeling. Zij stuitten af op onwil rondom. Pijnlijk zwijgen.

„Ik heb wel een kamer, maar die is verhuurd. Da’s een Duitsche kokkin, die woont bij me. Anders was de huur een beetje hoog voor me zie. Nou, daar kan U wel een boek van schrijve as U die hoort. Van de partije waar ze dan gewerkt heb”.