Ter bruiloft

„Je doet maar wat je ’t beste dunkt hoor”.

Zij bloost wat sterker.

,,’s Anders ook vreemd, daar bij jou, die bonnetjes....”

„Vreemd? Da’s voor Louw de Jongh toch zeker niet vreemd?”

„O be-je daar nog? Ik dacht dat je getrouwd was. Be-je nog niet getrouwd?”

„Volgende maand”, zei ze. „Wordt hard aan gewerkt”. Zij schoot in een verlegen lach. „Weet je geen mooie woning voor me?”

Hij zag met groote oolijke oogen. „Ja, me schoene binne nogal ruim”.

Wim Draaier zei, bij een groote slok koffie: „As z’n hart der dan in zakt, he-je ’t meteen warm”.

Dina de Rooij verkneuterde zich. Zag steels naar het meisje en haar stille opwinding. Maakte haar zoo mooi. En zoo lekker, die visite toch, om haar heen. Zoo bevriend.

„O, dan rentenier je nou”.

„Ik heb gestaakt aan de Blikfabrieken. En nou heb ’k in de beschuit gewerkt. Dat ging niet al te best”. Zij keek naar de punt van haar lage bruine schoenen, ,,’k Wier zoo misselijk de heele tijd, van die deeglucht”. Zij lachschokte weer. „Ja, je komt der wel doorheen. Maar ze gaven me gauvr de bons, zie. Te dicht bij de Blikfabriek hè? Staking stond der zoo slecht niet voor”, betoogt zij met heimelijke koketterie naar Piet. Piet heeft haar precies even heimelijk door. De wilde Wim Draaier