Persoonlijkheid

Voor m'n vriend Car el Blazer.

I.

Toen Johan de deur van Poggink’s huis achter zich dicht had geslagen, stond ie weer stil op de stoep, zag voor zich uit, frisch, blij, jong-krachtig; hij fatsoeneerde even z’n straks van regen doorweekten hoed terug, streek z’n snor-einden uit en zuchtte lekker, opknappend, stapte dan langzaam, met handen in z’n broekzakken de breede buitenstraat in, prettig-aandachtig waarnemend het spel van wolken en lucht. De aansterkende wind had, tegen den avondval, de kniezende wolkenlichamen opgedreven naar den einder, en hooger, wijer, stond de feestelijke middag-hemel te rusten van de regenvrachten, met tooisel nu van lange sneeuwige veerenrissen aan westkant verpurperd, en fijnpluizige zilvervegen en zachte wolkenvogels die dreven in droomenden gang naar den donkeren oostkant, door ’t laatst gebazuin van de zon. Daar achter, aan ’t eind van de straat, zonken zware wolkenvrachten weg achter den huizenrug, roeterige rookselen onder lichtwitte koppen: en in ’t al verblauwende van de huizenkleuren was het geel van gevels en posten allengs aan ’t versmoez’len, sloot zich