Persoonlijkheid

nou niet meer . . . nou maar terug . . . naar ginds ... zich, als met gesloten oogen, om de walging niet te zien, lachend te geven aan dien ander . . . het moést nu wel . . . bij die een poosje ... en weer ’s bij een nieuwe . . . tot die genoeg van haar hebben zou . . . haar weg zou sturen ... ze zou wel wennen aan de rustpoozen . . . wel niet altijd blijven dénken aan ’t komende weggaan . . .

Zij had de deurknop in de hand.

„Adieu”, zei ze, een korten schok van snikken haastig dempend met weer gesloten mond.

Hij zweeg, bleef staan. Hij zag haar rankheid weggaan door de deuropening, voelde als met zieke sidderingen haar bewegen over 't portaal, hoorde haar matte schreden over de trappen, zachter, zachter . . . dan een klap van de deur.

Ze was weg.

De stilte, wijd, was weer de kamer binnen gegolfd.

Maar ze suisde als kwaadaardige vlagen nu, ze omwoelde lawaaiend zijn ooren; een marteling kolkte er in rond en omgreep hem, treiterend en als met scherpe nagels woelend in zijn hersenen.

Met beiden armen greep hij naar zijn hoofd, dof wijd-oogend naar ’t verbeelden, waar hij haar gaan zag, daar, daar . . . wég ... de deur uit . . . de straat over . . . voor goéd . . . voor altijd, naar de anderen, die haar nu nemen zouden, die haar nu zouden kussen en liefheden zeggen, weken en maanden lang, zijn vrouw toch, . . . zijn Loetje . . .

O, gód, gód . . . wat ’n schaamte . . . zoo als een kwajongen te hebben gedaan, niet een oogenblik ’t leelijkste te hebben kunnen bedwingen ... hij, die stérk wou zijn . . .