Persoonlijkheid

Dól, als een greep, maar naderend aan wat zij als een deugdelijkheid niét aan zich voelde, had zij hem zien komen. Zij voelde opeens hoe hij zijn handen strekte naar wat zij ’t bezit wist van elke mooie vrouw, van elk van die, anderen, ginds . . . Schrikkelijk-klaar, in een schreeuwend-smartende verkilling, voelde zij hem tegen zich als een vreemde, tastend, tastend, zonder de streeling, waarom zij in stilte gebeden had. Zijn bevende geluid voelde zij heeschen in haar naar beveiligende liefheid snakkende hooren ... en plots kermde in haar de benauwenis van een grooter en zekerder smart, de als een walging aangevoelde begeerlijkheid van haar simpele lichaam . . . ogod . . . was ’t dat . . . ook bij hèm . . . mocht zij daarvoor blijven . . . zou hij zoo van haar houden . . . bij oogenblikken van die walgelijke wildheid, waarvoor zij altijd terugschok als een kind, zou hij haar zóó gaan nemen . . . niet anders dan die ginds, die vreemde van vanmiddag ... o god, waaróm dan toch . . . ’t was zoo vreemd altijd van angstigheid, wat de mannen in ze liefhadden, ze had ’t nooit goed zich in kunnen denken, waarom ze loerden, op je afkwamen, om te grijpen wat je zelf niet als begeerlijkheid wist . . .

Er perste een klemming in haar keel tot schreeuwen, tot zich losrukken uit dat grijpen, maar het was of hij haar als een moordenaar dood zou drukken in zijn bevend hevige omhelzing.

„Frits!^,, zei ze dof, met haar mond tegen zijn dempende kleeren gedrongen, „Frits . . . neé ... o god . . . zoo niét ... o, neé . . . wat doe je wild . . . wat doe je krankzinnig!”

Hij hield haar dicht tegen zich geklemd, bleef paaiend