Persoonlijkheid

verlustigen, rustig doen zijn van gestilden hartstocht, die toch niet te negeeren was, nooit, nooit ...

Zij, denkend aan het dreigende buiten, dat haar straks tot een afgrijselijke gewilligheid overbluffen zou, tot een toegelachen koopwaar, waarvoor zij radeloos bang was . . zij stond snakkend te wachten wat hij zou gaan zeggen, één teederheid, één nieuw woordje van liefde, als de vele uit zijn mond, die haar als gelukkigheden hadden omzongen ... O, zacht door hem te worden opgenomen, weggetrokken van die angstige gruwelijkheid, zoetjes jaloersch-veilig tegen hem te worden gehouden met zijn sterke armen, terug naar zijn aangebeden intimiteit en zich weer klein te maken, zijn vrouwtje hier, hier, in het als van ouders bekende huis,

„Fritsie,” zei ze, „ben je te trotsch om ’t te zeggen . . . nu ik zoo alles verteld heb? mag ’k nou die ééne vertrouwelijkheid niet van je terug vragen? Of je wel écht, écht, zonder me tevreden was?”

Hij was al op haar toegeloopen, overrompelend, en drong zijn arm om haar, dicht en heftig. Hij drukte haar tegen zich en zoende haar mond en haar oogen en wangen, en een duizeling van weelde vernevelde zwaarzwoel zijn klaardere denken. Een loome wieging wikkelde van de warme nachtstilte zich öm hem, verzwakkend al den laatsten strammen opstand van zijn lichaam en gedachten.

„Of ’k naar je verlangd heb?” vroeg-ie, van hartstocht licht-schor, nu zóó dicht bij het begeerde, „ja, ja, ik . . . ik heb vaak naar je verlangd ... ik verlang wéér naar je . . . Loètje, Loètje ... ’t is laat ... ’t is nacht . . . je gaat niet meer naar huis hoor ... je blijft bij me . . . o, ’k ben blij dat je gekomen bent, hè Loè? Loè?”