Persoonlijkheid

denende, overdenkende en keurende leven.

Maar nü ... nu ... o, was ’t niet dwaas . . . was ’t wel zoo zeker goed, wat hij gedaan had — was ’t wel zóó noodzakelijk geweest? Hoéfde hij zich wel zoo grimmig sterk te verzetten tegen die zoete besluiping van zijn verlangen? O, als hij dacht aan de vele dagen, die hij toch in heerlijke rustigheid met haar geleefd had, zich warmend aan haar vriendschap en aan haar zacht-zingenden hartstocht ... als hij dacht aan het pijnend-moeilijke van het alleen-zijn, zijn behoefte aan het ommezijn van een vrouw, dat straks, als zij heenging, opnieuw zou beginnen te smarten . . . waarom dan haar niet, en wel morgen, overmorgen, een ander? stellig, hij wist het . . . En ook aan haar dacht hij toch, zijn vrouwtje, dat hier ommeging in het huis, eiken dag, niet reikend naar grooter geluk, dan hem bij zich te hebben, hem te verzorgen en te liefkozen ... O, dan begon de sarrende twijfel aan zijn daad als een kramping van machteloosheid brekend in hem neer te zinken, en die twijfel dreef al hooger en verzwak-kender het verlangen in hem op, haar bij zich tb nemen, opdat zij beiden zich weer warmen zouden in een zacht-zalig troosten, in een diepst-vertrouwelijk terugkruipen voor het bange, groote, wijze buiten, dat zoo smartelijk-groote vragen deed . . .

,,Loèⁿ, vroeg-ie, zoekend naar een overgang, schoon denkend, dat ’t haar klinken zou als kinderwoorden, „Loè . . . zou jè . . . zou jè je niét sterk kunnen maken? Zou ’t niet overgaan Loé?”

„Frits,” zei ze, zich, als rustig, zettend, „denk nu ’s even na . . . laten we nu ’s even kalm zijn, denk *s even dat ik niet iedereen ben tegenover jou . . . dat ik toch wel recht