Persoonlijkheid

meen dweeperijtje — zij gaf gedachten als sluwe passe-partoutjes tot zijn denkbeeld ontzield was.

Zij wist wel dat hij ver boven haar stond, dat hij niets voelde voor haar muziek dan wat nijdigen spot, dien-ie inhield de meeste keeren, wel 'n enkele maal tot ’n slecht-gespeeld beleefdheidscomplimentje probeerde om te liegen — maar zij wou zoo graag iets zijn, iets officieel-geachts in een kunstmilieu, en zij hield er zoo van, hun beider verhouding wat boekachtig te maken.

„Mag ik nou is wat voor je zingen Lou?”, had ze gevraagd, toen ze een paar gelukkige dingen van hem met een paar domme antwoorden vermoord had: „Hè Lou, we hebben nou zoo^?n mooie middag, ’k voel me d’r nou zoo écht voor, ’k heb de Erlkönig gerepeteerd vanmorgen, zal ’k je ’m ’s laten hooren ja?”

Zij kwam bij hem, gaf hem een zoen: ,,’K mag toch wel niet?”

„As je zoo graag wat zingen wil, jazeker” had-ie met verduwden wrevel gezegd, en ’r mooien mond toegelachen meer dan ’r egoistisch geweten voorstel.

„Maar wou je je zélf accompagneeren ?” vroeg-ie, innig bedoelend ’t te verhinderen.

Ze vond dat juist een complimentje en zei: nou dat moest ze toch altijd doen, mallert? en deed z’n hindernis gegronder zijn, toen ze ’r bij zei: nou ja, als ze later in ’n zaal speelde niewaar, dan kreeg ze begleiding, maar nou moest ze toch altijd zoo studeeren.

Ja, dacht ie, die zaM, die deê ’t 'm — zonder dat — de zaM en 't handgeklap, zou Annette 't woord „kunst” nooit zoo dikwijls hebben uitgesproken Als ze zong, was ’t om artieste te spelen, was ’t bewegen in haar maar