Persoonlijkheid

Die vreemde oogen, voor een groote poos begeerig flikkerend naar zich te zien lachen; dien nooit gekusten mond, waarvan zij geen enkelen klank ver trouwelijk ooit had aangevoeld, fleemend, als tot verzoeting van den koop, te hooren vragen om haar te bezitten — het was Louise een moordende, wijl niet uit te spuwen walging geweest, die haar mede den moed had gegeven, de straat op te gaan naar Frits’ huis.

Na zich twee maanden te hebben opgesloten in haar kamer, dof, doodgemarteld, uitzwijgend het alle leven-dempend verdriet van haar verlatenheid, had een vriendin dan eindelijk met warm-troostende woorden haar doen meegaan, en was zij voor ’t eerst weer, sinds heel lang, gaan omvoelen die weemoedige, verraderlijk-weelderige geur van de beschaafdere prostitutie-wereld. Maar o, die rauwe vreemdheid, waarmee zij gegroet en gepraat had en liefgedaan; zij was, na die vijf jaren van vrome huiselijk