Persoonlijkheid

Met z’n pakje huiden in een stuk singel onder den arm, had Simon van Rooyen zich over den Maartschen sneeuwweg naar Levie Roeper gehaast, om nog voor Choeltijd ¹) weer thuis en opgeknapt te kunnen zijn. Levie Roeper, die wat meer had dan hij, in relatiën stond met weer groo-tere uitdragers, was al jaren zijn afnemer; eens om de twee drie weken, bracht hem Simon de vellen van katten, konijnen en hazen, van een enkele bunsing of otter, opgescharreld bij de boeren, en als ’t voorkwam, een stukje antiek, waarvan ze beiden fijne speurders waren. De dofgele en bruine glanzingen van koper en hout, de krachtig-subtiele snijdselen van een in kille boeren-achterkamer geroken beeldje, de simpel-voorname zwaarheid van een oud bord of een oude pul, ze konden ze met hun tweetjes zitten liefkozen en omaaien, zacht-lachend met zware op-scheutjes van hun ouwe jodenstemmetjes, in een gelijkelijk vreugde-proeven van het mooi-vinden èn treffen en

³) Choel: Synagoge van „Schule”.

¹