Persoonlijkheid

hij heel, heel klein leek en gansch omvangen van het zwoelrijke, dat hij wèg was in de machtige vermeestering van een vaaggeweten, diepgeberiedijden ommekeer. Zij nam hem dan mee naar een stoel en ging zitten op zijn schoot en kreunde zachte vraagjes van alles weggevende vreugde en hij fluisterzuchtte zijn korte antwoordjes, en tusschen halfopen oogleden door zag hij haar hoogblonde emotiè-roode schreigezichtje, heel goudlicht in de concentratie van al blijdschap om het teruggevondenene en dan zaten zij weer stil en rustten. Zij ging naar achter en haalde koffie en brood en vleesch en als hij zijn kleeren gereinigd had en zich gewasschen, aten zij en dronken tegenover elkaar en alle levenskracht scheen in hem rustig en frisch gekeerd te zijn. Zij beklaagde hem en drong hem tot eten en kwam hem nog eens omhelzen: „mannetje, mannetje, wat ben je vreeselijk bleek en moe — ik dacht dat je nooit weer bij me zou komen, vanavond dacht ik ’t nog — zou-ie me nou zoo, zoo vreeselijk alleen hier laten en nooit weer tegen me spreken? — en dan kwam je inéén — o god, ik ben zoo blij — blijf je nou bij me, nee zèg ’t nou nóg ’s — toe nou” zong ze dieptonig als tot ’n kindje: „ogonnie blijf je nou altijd bij je vrouwtje, ga je nou nooit weer van me wèg?”

En als zij dan sprak, begon, langzaam, na een zucht, in het heel rondomwikkelendwarme een lichtstreep van klaarder weten te breken; en het was, alsof, na het af-mattend-overdadige, na het hongerig begeerde en gulzig verzwolgene, nu een weifelend-vermoede verzadiging hem dofdempend ontroerloos deed zijn, alsof alle ellende vergeten was en een koele verstandelijkheid werkte alweer in hem. Hij kon nu weer goed begrijpen wat zij zei —