Persoonlijkheid

zijn liefje nu ... . een dichtheete drang van uitgelatenheid steeg door z'n keel naar z’n als uitzettende, wrakke hoofd. Hij vocht zich tandennijpend heen door de brandende pijn van zijn voeten, en harder liep hij, tot-ie op de gracht kwam, waar Annette’s pension was. Hij stond nog even stil, om tot bedaren te komen .... het leven lag daar ook plots zoo weelderig voor hem, om maar te grijpen met zijn wijdverlangende armen, om maar te slurpen met zijn gegeeselde kluizenaarsmond .... liefde sloeg hoog leeuwerikjubileerend in hem rond .... Hij zou even z’n jas nog wat uit de kreuken trekken en z’n hoed wat frisscher zetten. Met zijn nagels ordende hij zijn baard en ,zijn snor, en veegde z’n gezicht nog wat af met ’n oud stuk zakdoek. Dan stond hij nog even, zijn handen tot vuisten nijpend om zich tegen zijn zenuwen wat sterk te maken — hij voelde zich al zoo uitgeput, als even z’n opwinding wat stilde, en nu voor het huis klappertandde hij van koortsig beven. Pijnlijke trillingen priemden in zijn borst, toen hij ’t stoepje opliep en aanbelde. Het meisje van ’t pension maakte open en herkende hem en zei, weifelfronsend, bang niet goed te doen: ja, ze geloofde wel, ze wist niet zeker of de juffrouw thuis was, maar ze zou eerst zien en zeggen wie er was. „Niet noodig,” zei-ie, en liep de gang door. Hijgend liep-ie op de deur toe — vreemde verdoovende windgieringen lawaaiden om z’n hoofd, toen-ie openmaakte.

Annette zat op de canapé — een boek op haar schoot, Ze zag op en schrok verbleekend. Hij duwde zacht de deur achter zich toe en bleef staan met verslagen oogen en kon geen goeienavond zeggen en durfde niet naderen, nu zij zitten bleef. Hij zag haar opeens als zijn opperste meer