Persoonlijkheid

schien de zondaar gweest ? Had-ie ’r wel ooit aan gedacht dat de wereld réchten op hem had, — dat-ie te veel eischte van de anderen, en ze onderschatte en miskende ? Had-ie niet moeten onderhandelen met het leven, dat de menschen immers maakten, had-ie die menschen wel recht gedaan? Zijn persoonlijkheid . . . was die alleen op de wereld ... en noodig alléén voor zijn bestaan ? En was-ie ze blijven tillen boven alles — had-ie er de oppermacht voor bewaard? Met weemoedigen spot dacht-ie aan z’n rondgaan om klerkenwerk, aan z’n colporteeren met krantjes, aan z’n zelfvernederingen bij uitgevers en schuld-eischers. Zijn persoonlijkheid . . . daar had Annette voor gehuild, zich vernederd, haar persoonlijkheid voor vernietigd en — o, herinnering, die ’m nu de schaamte naar z’n hoofd dreef, en week maakte — zij had dat alles vergeèfs gedaan! Hij was weggeloopen en had haar laten snikken .... zóódat ze ten laatste zich sterk had moeten maken en beleedigd doen — uit vrees misschien voor zijn spottend herdenken, als-ie alleen zou zijn! Hij had dat alles gedaan — om zich te herwinnen voor z’n werk — z’n werk, dat werd uitgelachen — dat werd neergehakt, voor z’n werk dat daar nu ginds in die donkere ellende-kooi op tafel lag — door ’t heele land geslingerd en van overal teruggeworpen naar z'n hongerende Persoonlijkheid! O, wat had-ie de dagen miskend, waarin-ie de weelde wetend en gelukgrinnikend betast had van Annette’s omgeving — waarin zij hun jeugdmonden hadden laten lachen en kussen, ja al ’t prachtige kleinlieve van z’n jeugd had-ie toen weggelachen! Hoe kort waren die dagen nog maar voorbij, dat-ie zich had laten verwennen door ’r puurmooie liefde, die had-ie toch écht geweten en hij was ze van