Persoonlijkheid

weeënde broodgeur in zijn keel, te wachten wat haar mond zou gaan zeggen. Dan glimlachte ze en zei: „U ziet 'r nogal eerlijk uit, as u morrege ’r is de weg uitkomt,” en ’n beving voelde hij toen haar hand van den uitstalplank voor ’t raam weg vier broodjes nam. Hij verzekerde nog eens, ’t geld straks te zullen brengen, ,,dat komt wel terecht,” zei de vrouw en zag glimlachend naar z’n kleeren: ,,as u ’r is de buurt uitkomt hoor.” Hij zag dat zij begrepen had en kleurde licht en liep haastig-bedremmeld weg. Grimmig beet-ie in 't eerste broodje, bevend van honger, met een in bewogenheid trillend bedenken van — vrouwen zijn toch goed. Huilend van bevrediging stond hij tegen de muur in de steeg zijn vier broodjes van elkaar te scheuren en te verkauwen en heel diepdankbaar was hij die vrouw — zij had het gezien — en gegeven ... de menschen waren nog niet zoo slecht, zij wilden ’m wel tegemoet komen, dacht ie, als hij zelf naar hen toe kwam en menschelijk deed . . . Hij kon nu dadelijk beter denken, nu er eten in zijn maag was — al lag het plotseling-vele wat zwaar en apart. Wat had-ie in lang geen vrouw óm zich geweten, wat was er in geen maanden een meisjesstem om ’m heengegaan, zooals vroeger, toen Annette’s stemmetje, haar klare muzikale stemmetje tintelend sleepte door zijn ziel, als ze hem vleide ... ja ze was een klein vleistertje, die Annie, ja ze had ’m vaak heele klinkende stroopsmeerderijtjes toegelachen . . . Hij zou nog wat de gracht afloopen en wat lekker denken ... en niet meer aan den dood . . . nee hij wist 't nu wel heel zeker — de dood leek niet begeerlijk meer. Het begon sterker en blijer in hem te spreken, dat hij zich eer verzoènen moest met de wereld . . . verzoènen — ja, was-ie ook zélf mis