Persoonlijkheid

dat lachte in zijn oogen en joelde hem haar spelemeiende vertroeteling toe in het hooge vraaggeklokkel van haar stemmetje!

O, hoe had zich het leven gewroken op de vermeestering van zijn absolute eigenmacht, hoe had de wereld hem daar uitgeworpen, tot hij haar schoonheid niet meer waarnemen kon! Wat zat hij daar als een verschoppeling hongerend te wachten of ’m ’n bekende zou opmerken, die ’m toespreken en wat geven zou. Ja, gebeurde ’t maar, ’t martelend gehijg van z’n maag zou over zijn voor ’n uur. Voor ’n uur — nee, nee hij wou toch niet — o nee, hij wou hier niet blijven zitten, hij wou weg, wèg, het kon zoo niet meer. Hij rechtte zich wat en voelde bij ’t nieuwe staan de steenen pijnen onder z’n voeten en hij greep naar zijn hoofd of het van de schreikropping bersten wou. Hij stond even met zijn hand aan zijn voorhoofd genepen, en veegde ’t eerste nat van z’n oogen af aan z’n jas. Toen strompelde hij haastig de straat uit naar het donkere plein — menschen op de trottoirs zagen hem na, stonden even stil en praatten en gingen weer. Hij wist niet waarheen hij gaan zou, maar wèg wou hij van de menschen, wèg van het vele licht, dat schrijnde z’n weennatte oogen, weg van de gezichten die beloerden zijn pijn en zijn weedom tot diep in zijn binnenste verborgenheid. Hij ging langs den schouwburg, waar rijtuigen rissen ordenden en mannen in uniformen lieten de uitgaande versierden in het warme feestbekleede gebouw. Nee, zij wilden hem niet meer, de menschen, hij kon niets, hij kon hen niet genoeg vermallen, hij wou zichzelf zijn en zij wilden hem hebben voor zich naar hun begeeren, nu zonden zij hem van zich en lieten hem stille wegstrompelen. Achter den schouwburg