Persoonlijkheid

oogen te begluren en grepen met hun breekspelende stra-lenarmen naar de brokken grauwe omdonkering rond zich heen, als stijfgebarige idioten. Nu en dan week Louis achteruit naar den kamerwand, als een uitgedijd schaduwbeeld lang zijn huizenkant schoof en dichter aankromp over de lichtschubbende glimming der steenen. Dan schokte, altijd nieuw, weer verwachting aan — het kon, het kon, ogod het zou de post kunnen zijn, die hem redden kwam . . . . Maar dan tilde hij zijn hoofd op, en luisterde ademloos, met oogen die het kijken als in hooren hadden omgezet, en voort week het stappengetikkel naar de achterste straatstilte. Hij neeg weer naar voren met z’n neus tegen ’t raam gedrukt en zocht, terwijl deurgeklap weer ’t omgaan van den besteller kon zijn, door ’t lichtbeplekte glasbeslag naar de verst bereikbare huizenportieken. Hij had zoo een tijdje gezeten, met telkens wegloopen van ’t eene naar 't andere raam, den adem al wrijvend van 't glas, toen in de straat de uniform rondging met zijn lichtje voor den borst. Hij stond weer, zijn ademhalen inhoudend, den man vast te houden met zijn oogen, zag hem heen en weer gaan van de oneven naar de even nummers, en in ’t licht dat op zijn pakje scheen zocht Louis, of er een bekende enveloppe merkbaar was. Dichterbij kwam de man, tegenover zijn huis, op ’t oneven nummer. Hij verlangde en verlangde weer, alle denken op ’t handbeweeg van den man in de cape tegenover hem, of-ie keeren zou. Wèg! Een huis verder, en alles was weer verloren, zijn brieven lagen geregeld. En nog dichter drukte-ie z’n gezicht tegen 't glas — hij kon zich immers éénmaal vergissen — en weer lag zijn hoofd achterover bevend te wachten het reppen van ’t belgeluid, en weer verstierf de stap van