Persoonlijkheid

de kantoren afloopen om schrijfwerk te vragen, dat ’m ’n deel zou aanbrengen in kamerhuur, tot-ie z’n bed en z’n stoel rustig zou kunnen houden. Maar in de geordende wereldwoeling was hij ’n vreemde, zij zonden hem uit het huis, waar hij kwam binnengeloopen en met voddige klee-ren liep hij langs de straat en schaamde zich voor bekenden. Dan dacht hij wel grimmig aan den tijd, dat hij zich voor had genomen, zijn persoonlijkheid oppermachtig te laten te verwennen — o, nee, zij werd niet meer verwend nu, zijn trots was wel gauw gebroken, zij hadden zijn vermetel verbeelden al neergepatst, en hem nijdig, wraakzuchtig gestriemd, tot z’n wangen wat bleeker en strakker z’n kaken overspanden en z’n baard niet coquet meer was, maar verwaarloosd slierde en misgroeide om zijn gezicht. Er waren uren gekomen, als hij hongerig door de stad liep, dat de gang van zijn ranke figuur schrompeler was neergenekt, z’n oogen die wel forschwijd rondregeerden, grauwer en deemoediger zagen naar de weelderige middag-wereld. En toen hij een keer in de verte Annette’s vriendinnetje had zien komen, met ’r duurgekleede figuurtje wuft voorttrippend over de drukke trottoirs, had-ie zich omgekeerd, was een hoek van de straat omgegaan en hard weggeloopen, bang dat ze ’m zou ontmoeten. Haar, An-nette, had-ie niet weergezien al dien tijd.

Hongerig en ellendig was-ie dien avond naar zijn kamer geklommen, bleef daar in donker zitten, huiverig en koud van z’n afgeloopen, doorplaste schoenen, waarop-ie den hal-ven dag gesloft had door de verregende stad. Wee en