Persoonlijkheid

zich over ’t gezicht:

„Nèe nèe,” beet ze hem toe, „nèe, as je niet meer van me houdt, dan, dan hou ’k ook niet meer van jou, dan ben je me onverschillig, dan hoef je niet terug te komen !” Hij kon niet al ’t onzinnige, ’t gewild-heftige om zich te redden, in zich opnemen nu, en wat verward, zonder ook zich ’t recht te nemen haar woorden te ontleden, die weggesproken werden in zóo hevige bewogenheid, zei-ie: „Je hebt gelijk, Annie, ik, ik zou ’t ook doen.”

Met 'n koeleren denk-ruk van nu moeten doen, — nu ’t vooral zóo onhoudbaar-scheef tusschen hen geworden was, zei-ie: „adieu, hou je sterk kind” —en liep in eenen stap de kamer uit en de straat op.

Achter hem sloot zij de deur op de knip en dacht, dacht . . . wanhopig voelde ze zich plots, hem nu weer te hebben laten gaan, gezegd te hebben dat onware, afschuwelijke, en ze wierp zich in luid klaaghuilen neer en liet haar smart gaan, gaan, tot ze moe was, moe door-pijnd van het schrei-schokken . . . Dan werd de smart allengs stilheviger rondschroeiend, vermoordend het afgemartelde denken, dat mat, mat, neer kwam te liggen in het arme, doorkrampte hoofd . . .

III.

Zijn vrouweverlangen — zong hij wel uit in zijn werk, dat maakte zijn dagen weer vol breed en vast geluk een langen tijd. De weelde, eens gehad bij Annette, hij miste ze niet, het komende lag zonder onrust voor hem, om door te gaan met simpele kracht en heel breed begeeren